A vida móvese sen parar e iso é o que a define, o movemento é o que define tamén o cine.
O cine como a vida móvese e non remata cos créditos finais dunha película.
Lidia en Tshweesh camiña en Beirut despois de andar en Milán en La Notte de Antonioni en 1961, e como Lidia se sentía entón nostálxica no barrio vello de Milán, Lidia camiña e teme os vellos edificios de Beirut agora. Cando Lidia mira para arriba e ve os avións no ceo de Milán en 1961, non sabe que moitos anos no futuro camiñará en Beirut e levantará a vista para ver avións israelís.
En Tshweesh acompañei a Lidia, tanto como ser humano como como artista, levoume a min mesmo e á xente coa que crecín, á cidade que se ergueu e enfrontouse aos máis temidos de sempre.
Lidia camiña por Beirut e seguimos a súa pista, xunto con ela despedímonos dunha antiga casa, dos seus recordos colectivos aos sentimentos e á vida que xa estivo alí.
Dende os tellados vemos a Lidia no chan, unha cidadá da súa cidade.
Dende alí arriba o cinema colase nun bullicioso Beirut, esperando impaciente as alegrías do Mundial de fútbol.
Alí arriba o cemento sólido xustaponse con ceos etéreos, alí arriba os humanos fan que o formigón sexa suave e vivo.
Pero a exuberante vida desconcertarase…
Esa interrupción, ese son da próxima agresión fai que o ceo sexa claustrofóbico.
Frustración… tensión…
O inevitable acontece, outra vez máis.
Pero a cidade da miña inspiración é resiliente para sempre. Unha vez máis, levantarase e verá como pasa outro ataque e nos deixa para sempre.