O Quinto Evanxeo de Gaspar Hauser é un enrevesado sistema de categorías.

Un día díxenme que esta película tiña que ser un evanxeo, nada menos. O mundo así interrogado é complicidade e correspondencia en lugar de vontade e representación, sen o ánimo ortodoxo de mutilar a exterioridade (ou interioridade) para compracer o sentido. É unha narración imposible, unha ‘traxicomedia’ do século XXI. É un evanxeo un acto desesperado de introducir unha ética dentro dunha estética que se nos escapa, que é imposible? A dialéctica do discurso reflexivo así consumada concluíu nunha experiencia de aceptación relixiosa, nun Si á vida, nada de segredos íntimos, senón rumores despregados ao infinito que se negan a si mesmos.

Aquí a promesa cristiá proxéctase como pregunta: se detrás do veo da Graza non hai nada, para que querías espir a Beleza?. A linguaxe non pode falar de linguaxe, a revelación non é comprensible a través da linguaxe, é pura inmanencia, é pensar o fóra e repensar o discurso reflexivo desde o silencio.

A mosca zumba dentro do vaso, o cristal está en silencio e a cousa respira máis aló do cristal.

Sospeito que todas as traxedias posibles concéntranse nunha: o paso do tempo. É esta unha utopía de ficción?. O optimismo empeza aquí, nos tempos que corren, unha vez esgotados os tristes discursos e a longa cultura do martirio e a lamentación?

Como do romanticismo é imposible escapar, Gaspar propón unha viaxe desde a utopía romántica do cambio, do movemento continuo, á utopía da ficción. Se Batman nos salva a todos, estamos fodidos?

Ten sentido facer unha película sen ter nada novo que contar? Sospeito que todo tipo de creación e recreación é unha fuxida, un paseo co neno imposible que fomos e que nunca deixamos de ser e a verdade é a procura da Verdade con maiúsculas, por tanto o Proceso de creación deste evanxeo é un acto de fe, un acto de idiotez e de obstinación xovial.

O Quinto Evanxeo de Gaspar Hauser é unha película de Ninguén. Un Ninguén que vive rodeado da escuridade de saberse imposible e á súa vez goza dunha liberdade que o encerra nunha cela de mínimas dimensións. Non lembra isto á etapa prelinguística de Gaspar Hauser tanto coma ao avatar das redes sociais e o narcisismo 2.0? Áchase no concepto de autorreadymade a solución problemática ao paradoxo da autorreferencialidade do suxeito coma obxecto de estudo? Como di Gaspar, o que une aos homes non é a natureza nin o sentimento de peche no cárcere da linguaxe, senón a visión mesma da linguaxe, sexa a lingua que sexa, sexa cal sexa o sistema significante que se empregue.