Título: LÚA VERMELLA
Duración: 84 min.
Cor: Cor
Formato de gravación: HD
Idioma orixinal: Galego
País de produción: España
Produción: Zeitun Films
Coprodución: Amanita Studio
Ano de produción: 2020
Con Ana Marra, Carmen Martínez, Pilar Rodlos e O Rubio De Camelle
Director: Lois Patiño
Guionista: Lois Patiño
Director de fotografía: Lois Patiño
Directora de arte: Jaione Camborda
Son directo: Aníbal Menchaca
Deseño sonoro: Juan Carlos Blancas
Montadores: Pablo Gil Rituerto, Óscar de Gispert e Lois Patiño
Asistente de dirección: Adrián Orr
Produtor: Felipe Lage Coro
Coprodutor: Iván Patiño
FESTIVAIS E PREMIOS
Berlinale – Internationale Filmfestspiele Berlin. Sección Forum (Alemaña)
Festival de Málaga. Premio Mellor Película ZonaZine
Festival Internacional de Cine de Cali (Colombia). Premio “Luis Ospina” á Mellor Dirección
New Directors/New Films (EUA)
FICCI Festival Internacional de Cine de Cartagena de Indias (Colombia)
FICUNAM Festival Internacional de Cine de la Universidad Nacional Autónoma de México
IndieLisboa International Film Festival (Portugal)
Jeonju International Film Festival (Corea do Sur)
Shanghai International Film Festival (China)
Beldocs International Documentary Film Festival (Serbia)
Curtocircuíto
Montreal Festival du Nouveau Cinéma (Canadá)
Cinespaña Toulouse (Francia). Violette d’Or Mellor Película, Mellor Fotografía e Mención Especial do Xurado de Novos Cineastas
IDFA International Documentary Film Festival (Países Baixos)
Vienna International Film Festival – Viennale (Austria)
Mostra Internacional de Cinema São Paulo (Brasil)
Abycine Festival Internacional de Cine de Albacete
New Horizons International Film Festival (Polonia)
Thessaloniki International Film Festival (Grecia)
Ostrava Kamera Oko – Twilight Cinema (República Checa)
Porto/Post/Doc 2020 (Portugal)
Festival Internacional de Cine de Iquique (Chile). Mellor Longametraxe Xurado Novo
Mar del Plata International Film Festival (Arxentina)
Laceno d’oro International Film Festival (Italia). Mención Especial
Novos Cinemas Festival Internacional de Cinema de Pontevedra
Transcinema Festival Internacional de Cine (Perù)
IFFI Goa International Film Festival of India
Sanfici – Festival Internacional de Cine Independiente (Colombia)
Monsters – Taranto Horror Film Festival (Italia)
Filmfest Bremen (Alemaña). Premio á Mellor Innovación Visual
Cinema Parallels (Bosnia e Hercegovina)
Santiago del Estero Film Festival (Arxentina)
Frontera Sur, Festival Internacional De Cine De No Ficción (Chile)
Durban International Film Festival (Suráfrica)
Marienbad Film Festival (República Checa)
MDOC – Melgaço International Documentary Film Festival (Portugal). Mención Especial do Xurado
Lucania Film Festival (Italia). Premio á Mellor Película, Premio ó Mellor Director, Premio á Mellor Dirección de Fotografía
Apricot Tree Ujan International Film Festival (Armenia)
Mediterranean Film Festival (Bosnia e Hercegovina)
Kino Otok – Isola Cinema International Film Festival (Eslovenia)
Nevada City Film Festival (EUA)
San Francisco Latino Film Festival (EUA)
Festival Internacional de Cine de La Serena (Chile). Premio Especial do Xurado
Ravenna Nightmare Film Festival (Italia)
Cinequest Film Festival (EUA)
Istanbul International Experimental Film Festival (Turquía)
FECIR – Festival Internacional de Cine Rengo (Chile). Premio á Mellor Película Internacional, Premio á Mellor Dirección de Fotografía
Festival Film Dokumenter (Indonesia)
Babel Film Festival (Italia). Mención Especial do Xurado
Spirit of Fire Film Festival (Rusia)
Seoul International Alt Cinema & Media Festival (Corea do Sur)
Festival Internacional de Cine Contemporáneo Cámara Lúcida (Ecuador)
Notas do director
Lúa Vermella adéntrase na Galicia do mar comprendéndoa na súa dimensión física e imaxinaria, onde se funden realidade e lenda, e onde se entrecruzan o mar e a morte con toda a súa carga mítica e evocadora. Afondamos así no universo retratado na miña anterior película Costa da morte.
En Lúa Vermella a historia real de O Rubio de Camelle, un mergullador que rescatou máis de 40 cadáveres de náufragos perdidos no mar, vese envolta polos seres que habitan o imaxinario fantástico galego. Un universo mítico que segue o ronsel de autores como o pintor Urbano Lugrís ou o escritor Álvaro Cunqueiro, quen escribiu a frase, de forte influencia para a película: “O océano é un animal que respira dúas veces ao día”.
Na película transitamos por un limbo: entre vida e morte, entre imaxinario e real. E é ese aspecto liminar o que me interesaba rescatar das figuras arquetípicas da meiga ou a Santa Compaña. Figuras que habitan entre ambos os universos: comunícanse cos mortos ou guían ata o espazo da morte.
“Aquí os mortos non marchan, quedan connosco”, dinnos nas entrevistas que realizamos para a preparación da película. Un aspecto destacado da identidade galega, como analizou minuciosamente o antropólogo Lisón Tolosana nos anos 60, foi esta forte convivencia entre vivos e mortos. Convivencia non sempre vivida con temor senón moitas veces coa cotinidade do xa naturalizado.
Sinto que a idea dun máis alá nace de dúas necesidades esenciais: manter preto á persoa falecida -que non desapareza- e dar forma á incerteza tras a morte -que haxa algo-. As lendas e crenzas xorden para cubrir eses baleiros, eses espazos incertos que xera a morte. Desde esta perspectiva da xenealoxía da lenda como relato que busca dar resposta ao inexplicable, creamos aquí unha historia ao redor de dous acontecementos misteriosos: o fenómeno cósmico da lúa vermella e a desaparición dos cadáveres dos náufragos neste mar-cemiterio.
E é o proceso de dó, que a desaparición do cadáver non permite pechar, ou que a presenza da pantasma permite alongar, un aspecto fundamental sobre o que quería reflexionar. A importancia de que exista unha despedida, unha última comunicación co morto, parar pechar círculos. En Lúa Vermella asistimos ao proceso de dó dun pobo pola desaparición dun veciño no mar.
No pobo onde transcorre a nosa historia todas as persoas están paralizadas e ensimesmadas. Como na pintura O Ángelus de Millet, referente importante da película, as persoas non están detidas dun modo artificial, senón que a inmobilidade parece responder a un momento de recollemento e meditación ou mesmo de dó. Sobre esta quietude introspectiva articulamos a linguaxe da película. Unha forma narrativa que nos permite explorar a natureza maleable do tempo, pasando do seu fluír na natureza, á suspensión temporal da introspección, ou ao tempo mítico – atemporal- da lenda.
Unha produción de
Distribúe
Participan
